ALOE VERA- ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ

2200 π.Χ. Κατά την εποχή των Σουμερίων, βρέθηκαν σε επιγραφή από άργιλο οι πρώτες χρήσεις της Αλόης ως φαρμάκου. Ολόκληρα φύλλα Αλόης χρησιμοποιούνται ως καθαρτικά.
1550π.Χ. Αιγυπτιακός “πάπυρος Εbers”. Φύλλα σε μίξη με άλλους θεραπευτικούς παράγοντες. Δώδεκα τύποι χρησιμοποιήθηκαν για εσωτερική και εξωτερική θεραπεία.
400π.Χ. Τα φύλλα Αλόης ως επεξεργασμένο προϊόν εξάγονται στην Ασία. Ολόκληρο το φύλλο χρησιμοποιείται για εσωτερική χρήση. Εμπορική ανάπτυξη από τους Αραβες σε όλη τη δυτική Ασία. Φυτά που καλλιεργούνται και που χρησιμοποιούνται στην Ινδία (μια πρακτική που συνεχίζεται σήμερα) ως θεραπευτικός παράγοντας εσωτερικά και εξωτερικά. Κατάλογος χρήσεων.
50π.Χ. Κέλσιος, Έλληνας παθολόγος. Η αλόη εισάγεται στη Δυτική ιατρική. Ο χυμός χρησιμοποιείται ως καθαρτικό.
41 – 68μ.Χ. Διοσκουρίδης , Έλληνας βοτανολόγος. Πρώτη λεπτομερής περιγραφή των φυτών που ονομάζουμε Αλόη Βέρα. Αναφέρει ότι ο χυμός συλλέγεται και βράζεται. Σημειώνει ότι η πικρότερη Αλόη θεωρείται αποτελεσματικότερη.
23- 79 μ.Χ. ο Πλίνιος ο παλαιότερος, Ρωμαίος παθολόγος, επαναλαμβάνει γενικά τα συμπεράσματα του Διοσκουρίδη. Προσθέτει ότι ο χυμός ελέγχει τη αναπνοή και η βρασμένη ρίζα θεραπεύει τις πληγές των λεπρών.
200μ.Χ. Η Αλόη έχει γίνει ένα σημαντικό μέρος της ρωμαϊκής ιατρικής, χρησιμοποιούμενη από παθολόγους όπως τους Γαληνό, Αntyllus, Αretaces και πολλούς άλλους. Χρησιμοποιείται όπως περιγράφεται από τον Διοσκουρίδη και τον Πλίνιο με μερικές προσθήκες.
700 – 800μ.Χ. Κινεζικό “Μateria Medicas” πρώτη χρήση Αλόης στην Κίνα. Οι Κινέζοι αναφέρθηκαν στο φυτό ως Lu – hui που σημαίνει “μαύρο κατακάθι” ή “Ηsiang – Τqan” που αναφέρεται στην πικρή γεύση της Αλόης . Σημειώνεται η αξία της ως θεραπευτικού της κοιλότητας των οστών, του πυρετού και των σπασμών στα παιδιά. Επίσης ως θεραπεία για τις δερματικές ασθένειες .
900μ.Χ. Ο ΑΙ Κindi Άραβας φιλόσοφος μηχανικός και παθολόγος. Αναφέρει ότι η Αλόη είναι μια αποτελεσματική θεραπεία για τον πόνο από εγκαύματα, τα έλκη ματιών, τη μελαγχολία και άλλα ιατρικά προβλήματα. Προσθέτει ότι η Αλόη χρησιμοποιείται στο Ιράν και στην Αίγυπτο ως καθαρτικό, για να καθαρίσει το πεπτικό σύστημα και να αποτοξινώσει ολόκληρο το σώμα.
1000 – 1300 Ο αποξηραμένος φυτικός χυμός και τα φυτά γίνονται ευρέως αποδεκτά ως θεραπευτικά μέσα σε όλη την Ευρώπη.
1300 – 1500 Επεξεργασμένη Αλόη (αποξηραμένος φυτικός χυμός) εισάγεται στην αγγλική ιατρική. Χρησιμοποιείται σε όλα τα Βρετανικά Νησιά ως καθαρτικό και ως θεραπεία για τις εξωτερικές πληγές και ασθένειες. Ξηρός φυτικός χυμός που εισάγεται από την Αφρική κυρίως από τα νησιά Socotra.
1500 -1600 Τα φυτά παρουσιάζονται στον Νέο Κόσμο από τους Ισπανούς κατακτητές και τους ιεραποστόλους. Φυτεύονται από τις Καθολικές ιεραποστολές και χρησιμοποιούνται εκτενώς από τους ιεραποστόλους και τον εγχώριο πληθυσμό ως θεραπευτικός παράγοντας σε όλα τα Καραϊβικά νησιά, Κεντρική και Νότια Αμερική.
1600 -1700 Το φυτό αναπτύσσεται εμπορικά σε όλη την Καραϊβική από τους Ισπανούς ιδιαίτερα στο νησί Βarbados και από Ολλανδούς καλλιεργητές, κυρίως στο νησί Curacao. Φυτικός χυμός εξάγεται από το φυτό και βράζεται.
1700 – 1900 Το όνομα Αλόη Βέρα χρησιμοποιείται για πρώτη φορά για να περιγραφεί το φυτό από τον Carl Von Linne το 1720. το επιστημονικό όνομα που δόθηκε, Αλόη Βέρα Linne, χρησιμοποιείται ως σήμερα, ως Aloe Barbadensis Miller. Εκατοντάδες εγγράφων και αναφορών που δημοσιεύονται από παθολόγους σε όλο τον κόσμο περιγράφουν πολλές χρήσεις της Αλόης ως θεραπευτικού μέσου. Η Αλόη επίσημα καταγράφεται ως καθαρτικό και ως προστατευτική ουσία για το δέρμα από την Φαρμακοποιία των Ηνωμένων Πολιτειών (U.S.Ρ.) το 1820.
1900 Το φυτό εξαπλώνεται στις θερμές περιοχές παγκοσμίως για τα θεραπευτικά οφέλη του και ως πηγή εμπορεύσιμου φυσικού χυμού ή επεξεργασμένης Αλόης. Φρέσκο ή αφυδατωμένο ολόκληρο το φύλλο πωλείται για τους τραυματισμούς, από ακτινοβολίες συμπεριλαμβανομένων των ελκών, των εγκαυμάτων, της δερματίτιδας και άλλων δερματικών τραυματισμών και ασθενειών. Ο συνταγματάρχης Η.W. Johnston καθιέρωσε το πρώτο εμπορικό Αμερικανικό αγρόκτημα με Αλόη Βέρα, στη Φλώριδα, το 1912.
1934 Το πρώτο σύγχρονο ιατρικό έγγραφο δημοσιεύεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, απ’ τον C. Ε. Collins. Το έγγραφο περιγράφει τη χρήση ολόκληρου του φύλλου Αλόης για να θεραπεύσει τη δερματίτιδα σε περίπου 3 μήνες, το δέρμα επέστρεψε στο κανονικό με ελάχιστα ή κανένα σημάδι και στο κανονικό χρώμα του δέρματος. Ο Collins και ο γιος του υποβάλλουν έκθεση σχετικά με τη χρήση Αλόης σε πενήντα ασθενείς με τραυματισμούς από ακτινοβολία, εγκαύματα, έλκη και δερματίτιδα και εγγράφως διαπίστωσαν ότι και οι πενήντα ασθενείς θεραπεύονται επιτυχώς. Χρησιμοποιήθηκε το φύλλο της Αλόης που σπάζεται σε μισο ή η αλοιφή που έγινε από το συνδυασμό χυμού και πηκτώματος. Η αλοιφή περιγράφηκε ότι είχε ένα κίτρινο χρώμα και μια δυσάρεστη μυρωδιά.

1936 – 1939 Dr. Carroll S. Wright Φιλαδέλφεια / Αdolph Β. Loveman , Λουΐσβιλ / Archie Fice, Σινσινάτι / Samuel Brown, Σινσινάτι / Dr Frederick Β. Μandeville, Ρίτσμοντ: Όλοι οι παραπάνω χρησιμοποίησαν το φύλλο της Αλόης, όπως περιγράφεται από τον Dr. Collins με μερικές πρόσθετες εφαρμογές, όλες οι εκθέσεις έλεγαν ότι η Αλόη θεραπεύει τα εγκαύματα από ακτινοβολία, τα έλκη και τη δερματίτιδα.
1940 – 1941 Οι Τ. Rowe, Β.Κ. Lovell και Lloyd Μ. Ρarks, σημειώνουν ότι η Αλόη θεραπεύει τα εγκαύματα πολύ γρηγορότερα από οποιαδήποτε άλλη διαθέσιμη θεραπεία. Το φύλλο δεν χρειάζεται να είναι φρέσκο για να είναι αποτελεσματικό. Ο θεραπευτικός παράγοντας βρίσκεται στο χυμό και το φλοιό. Ο Rowe δηλώνει ότι το προϊόν θερμάνθηκε σε μια υψηλή θερμοκρασία (με βράσιμο) χωρίς την απώλεια των θεραπευτικών αποτελεσμάτων. Οι ερευνητές αναφέρουν ότι βρήκαν ελεύθερο Αλόη mannose στα δείγματα δοκιμής, (σημείωση : πρώτοι ερευνητές που βρίσκουν Αλόη mannose)
1945 V.Ρ. Filatov στη Ρωσία, ανέφερε ότι ο βρασμένος χυμός Αλόης ήταν μια πολύ αποτελεσματική θεραπεία μιας δερματικής ασθένειας που προκλήθηκε από τα παράσιτα. Προσθέτει ότι ο χυμός Αλόης είναι μια αποτελεσματική θεραπεία για πολλούς τύπους πνευμονικών διαταραχών.
1947 Ιατρικά κολέγια Τ. C. Βarnes, Ηahneunan και νοσοκομείο της Φιλαδέλφειας: η Αλόη θεραπεύει τουλάχιστον το ένα τρίτο των δερματικών τραυματισμών γρηγορότερα από οποιαδήποτε άλλη θεραπεία.
1950 RY. Gottschall: Δήλωσε ότι ο χυμός από το φύλλο της Αλόης είναι θεραπευτικός. Τα πειράματα απέδειξαν ότι ο βρασμένος χυμός σκοτώνει την φυματίωση.
1953 C.C. Lushbaugh και D.Β. Ηale: Διεξήγαγαν έρευνες για την Αμερικανική Ατομική Επιτροπή. Η Αλόη Βέρα θεραπεύει τη δερματίτιδα από ακτινοβολία και τα έλκη στα πειραματόζωα τουλάχιστον 50% γρηγορότερα από άλλες θεραπείες.
1956 – 1957 Ν. Νοrdvinov και Β. Rostotsky. Στη Ρωσία δηλώνεται ότι η Αλόη αποτρέπει τα εγκαύματα από ακτινοβολία. Μειώνει το χρόνο για τη θεραπεία από 30 – 45 ημέρες σε 15 – 16 ημέρες στα εγκαύματα 2ου και 3ου βαθμού από ακτινοβολία και πυρκαγιά, κρυοπαγήματα, κοψίματα, φουσκάλες κλπ. Βελτιώνει πολύ τη σύσταση του δέρματος, αντιμετωπίζει την ξηρότητα, το έκζεμα, την ψωρίαση, τη νευροδερματίτιδα και άλλες δερματικές ασθένειες συμπεριλαμβανομένου του καρκίνου.
1956 -1957 Levensos και K. Somova στη Ρωσία: Χρησιμοποιούν απόσταγμα Αλόης (χυμός) για τη θεραπεία της περιοδοντικής Ασθένειας.150 ασθενείς θεραπεύτηκαν με την έγχυση του από- στάγματος σε κάθε επηρεασμένο δόντι. Η θεραπεία καταπολέμησε πλήρως την περιοδοντική ασθένεια στους περισσότερους εάν όχι σε όλους τους ασθενείς. Η έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Αλόη είναι ένα βιολογικό διεγερτικό.
1959 Gunnar Gjerstad T.D. Riner: Αναθεωρημένα στοιχεία. Δήλωσαν ότι το FDA αναγνώρισε ότι η αλοιφή Αλόης βοηθά στην αποκατάσταση των δερματικών κυττάρων αποβάλει τα σημάδια και προωθεί την ανανέωση των φυσικών ορμονών.
1963 Julian Blitz, James W. Smith και Jack RGerard: Το γαλάκτωμα της Αλόης (χυμός) και πήκτωμα που αναμειγνύονται με έλαια) χρησιμοποιήθηκε για να θεραπεύσει 18 ασθενείς με πεπτικά έλκη. Όλοι οι ασθενείς είχαν ακολουθήσει τη μακροπρόθεσμη συμβατική θεραπεία με ελάχιστο ή κανένα όφελος. Σε κάθε ασθενή δινόταν καθημερινά μια δόση γαλακτώματος Αλόης, χορηγούμενη από το στόμα. Οι ερευνητές ανέφεραν ότι 17 απ’ τους 18 ασθενείς θεραπεύτηκαν εντελώς από όλα τα συμπτώματα των πεπτικών ελκών. Ο 18ος ασθενής άργησε την θεραπεία μετά από μία δόση και δεν είχε καμία συνέχεια.
1969 Dr. Eugene Zimmerman και Κολέγιο Baylor της Οδοντιατρικής : Διεξήγαγε μια εκτενή μελέτη για τη χρήση της Αλόης Βέρα ως θεραπείας για τις σχετικές οδοντικές διαταραχές και τη δυνατότητα της να σκοτώσει ή να ελέγξει τους διάφορους μικρό – οργανισμούς: σταφυλόκοκκος χρυσός, στρεπτόκοκκος Viridaus Candida Albicans, Corynebacterium Xerosis. (Και οι πέντε είναι μετάλλαξη του στρε-πτόκοκκου) Οι ερευνητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η Αλόη είναι ένα πολύ ισχυρό αντιφλεγμονώδες και σκοτώνει ένα ευρύ φάσμα μικροοργανισμών .
1973 Μ. El Zawahry,M. Rashad Hegazy, M. Helal, Κάιρο, Αίγυπτος: Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν την Αλόη (συνδυασμός χυμού και πηκτώματος) για να θεραπεύσουν τη συγκέντρωση λίπους στην επιφάνεια του δέρματος (κυτταρίτιδα), την ακμή, τα χρόνια έλκη ποδιών και την τριχόπτωση. Είπαν ότι η Αλόη ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματική ενάντια σε όλα τα παραπάνω δερματικά προβλήματα.
1975 Robert Β. Νorthway: Ανέφερε ότι το φυτό ήταν αποτελεσματικό στην τριχοφυΐα, τις αλλεργίες
δερμάτων, το απόστημα, τα εξανθήματα, μυκητιακές μολύνσεις, δερματίτιδα, πληγές και τις κύστες στα ζώα.
1978 Dr G.R. Waller, στο κρατικό Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα: Ανέφερε ότι η Αλόη περιέχει ένα ευρύ φάσμα ελεύθερων αμινοξέων, ελεύθερους μονοσακχαρίτες και σακχαρίτες που εκλύονται στην υδρόλυση, στερόλες (κυρίως Β- σιτοστερόλες) και το Lupeol. Σημείωση: Η Β – σιτοστερόλη είναι ένα ισχυρό αντιφλεγμονώδες και αντίδοτο στη χοληστερίνη. Το Lupeol είναι ισχυρό αναλγητικό και αντιμικροβιακό. Η αναφορά προσθέτει ότι αυτά τα ενεργά συστατικά βρέθηκαν στο λάδι του φυτού (φλοιός ή μερίδα χυμού των φύλλων).
1980 Dr Bill Wolfe Αλμπουκέρκε, ΗΠΑ: Σε ετήσια επαναλαμβανόμενη εργασία που γίνεται από το 1969, για άλλη μια φορά, η Αλόη εμφανίζεται ιδιαίτερα αποτελεσματική ενάντια στο χρυσό σταφυλόκοκκο, τον στρεπτόκοκκο Viridaus, την Candida Albicans, το Corynebacterium Xerosis (και τα πέντε είναι μετάλλαξη του στρεπτόκοκκου, και επίσης ότι είναι μη τοξικό. Γρήγορα ανακουφίζει τον πόνο, αποβάλλει τα πρηξίματα και είναι μια πολύ αποτελεσματική θεραπεία για τον έρπη.
1980 John Heggars Κέντρο εγκαυμάτων του Σικάγου. Κατέδειξε τη δυνατότητα της Αλόης να θεραπεύσει τα εγκαύματα τρίτου βαθμού και τα κρυοπαγήματα μέχρι έξι φορές γρηγορότερα από την αποδεκτή σύγχρονη ιατρική περίθαλψη. Ο Dr Heggars κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα θεραπευτικά αποτελέσματα της οφείλονταν σε στεροειδείς ενώσεις (δρουν όπως η κορτιζόνη), και το σαλικυλικό οξύ. Περαιτέρω δήλωσε ότι η θεραπεία με Αλόη απέβαλε τα σημάδια και επανέφερε το κανονικό χρώμα του δέρματος. Ανέλπιστα, η Αλόη αποκατέστησε εντελώς τα θυλάκια των τριχών και επέτρεψε την ανασυγκρότηση της τρίχας στην καμένη περιοχή. Λέγεται ότι η Αλόη ήταν αποτελεσματικότερη στην πρόληψη και τον έλεγχο των μολύνσεων από την ασημένια σουλφοδιαζίνη (θειούχο φάρμακο).
1982 John Heggars Παν/μιακό Κέντρο Εγκαυμάτων του Σικάγου: Επιβεβαίωσε την Παρουσία του σαλικυλικού οξέος στην Αλόη. Αυτό είναι όπως μια ασπιρίνη – χημική ένωοη η οποία εξηγεί γιατί η Αλόη βοηθά τον έλεγχο του πόνου. Είναι επίσης ισχυρή αντιφλεγμονώδης και αντιμικροβιακή ουσία.
1985 Jeffrey Bland Ινστιτούτο Linus Pauling: Η κατανάλωση του χυμού της Αλόης βελτιώνει την πρωτεϊνική πέψη, βοηθά τη λειτουργία των εντέρων, ελέγχει τις μολύνσεις από ζυμομύκητες, προωθεί την κατάλληλη ισορροπία των πεπτικών βακτηριδίων, ανακουφίζει από τη δυσπεψία, το σύνδρομο ευερεθιστότητας των εντέρων, την κολίτιδα. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο χυμός Αλόης δεν έχει κανένα τοξικό αποτέλεσμα.
1987 Ο Dr Rosalie Burns περιγράφει την ασθένεια γνωστή συνήθως ως έρπη (έρπης ζωστήρας). Επισημαίνει ότι ο έρπης προκαλείται από τον ίδιο ιό που προκαλεί επίσης τη φλυκταινώδη νόσο της ανεμοβλογιάς και τον κοινό έρπη. Δηλώνει ότι ο χυμός από τα φύλλα του φυτού της Αλόης είναι θεραπεία για τον πόνο και επιταχύνει τη θεραπεία όταν είναι εξαπλωμένες οι φουσκάλες.
1987 Dr H. Reg McDaniel, Ντάλλας, ΗΠΑ: αναφέρει ότι “το απόσταγμα Αλόης μπορεί να μιμηθεί το ΑΖΤ (σημείωση: φάρμακο κατά του ΑΙDS ) χωρίς τοξικότητα. Η έρευνα εμφανίζει ότι η Αλόη σταμάτησε την ανάπτυξη του ΑΙDS. Αναφέρει την αντίστοιχη ανταπόκριση στα αντισώματα στο ΗIV και τον αριθμό των ελεύθερων ιών στα δείγματα αίματος. Ο ΜcDaniel περαιτέρω κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Αλόη θα μπορούσε να ελεγχεί ή να εξουδετερώσει πολλούς άλλους ιούς συμπεριλαμβανομένων των ιών που προκαλούν το κοινό κρυολόγημα, την ιλαρά την παρωτίτιδα, τη φλυκταινώδη νόσο ανεμοβλογιά, τη γρίπη και άλλες προερχόμενες από ιούς ασθένειες.
1988 Dr Terry Pulse Ντάλλας ΗΠΑ: δήλωσε ότι 20 ουγκιές χυμός ολόκληρου του φύλλου Αλόης χορηγήθηκαν από το στόμα σε 69 πάσχοντες από ΑΙDS καθημερινά. Τα συμπτώματα εξαφανίζονται σχεδόν εντελώς σε 81% των ασθενών. Οι ασθενείς με τον ιό του ΑΙDS που δεν εμφάνισαν κανένα σύμπτωμα της ασθένειας παραμένουν χωρίς συμπτώματα.

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑTΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

1984 Dr O.P. Agarwall, Ουτάρ Πραντές, Ινδία: Καταγράφηκε ότι η Αλόη είχε αντιμετωπίσει ουσιαστικά τις καρδιακές παθήσεις τις σχετικές με διαταραχές της πίεσης και τον διαβήτη σε πάνω από 4700 από 5000 ασθενείς, οι οποίοι ακολούθησαν αγωγή για πέντε έτη. Όλοι οι ασθενείς καθοδηγήθηκαν να παίρνουν περίπου 4 ουγκιές από το φρέσκο φυτό Αλόη και 3 ουγκιές του φλοιού του isabgol και να το αναμειγνύουν με αλεύρι σίτου για να κάνουν μια φραντζόλα ψωμιού. Η θεραπεία περιλάμβανε την κατανάλωση μιας φραντζόλας ψωμιού Αλόης ανά ημέρα.
1986 οι γιατροί του τμήματος Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο King Saud στη Σαουδική Αραβία δήλωσαν ότι ο αποξηραμένος χυμός των φυτών Αλόης χρησιμοποιείται στην Αραβική χερσόνησο για τη δυνατότητα του να μειώνει τη γλυκόζη του αίματος στους διαβητικούς ασθενείς. Το έγγραφο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η Αλόη περιέχει ένα υπογλυκαιμικό παράγοντα που μειώνει τη γλυκόζη στο αίμα.
1989 οι ερευνητές από την Okinawa της Ιαπωνίας ανέφεραν σε ιαπωνικό περιοδικό έρευνας για τον καρκίνο ότι η Αλόη περιέχει τουλάχιστον τρεις παράγοντες που δρουν ενάντια στον σχηματισμό όγκων, το emodin, τη mannose (είδος ζάχαρης) και το lectin (λεκτίνη). Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η Αλόη ελέγχει την πνευμονική καρκινογένεση και είναι αποτελεσματική στη θεραπεία της λευχαιμίας και του σαρκώματος και ότι θα μπορούσε να αποτρέψει την ανάπτυξη των όγκων.
1989 Σύμφωνα με την Ένωση Καλλυντικών, Αρωμάτων και αντικειμένων Καλλωπισμού (CTFA)
των ΗΠΑ, η Αλόη είναι κατά πολύ το δημοφιλέστερο συστατικό καλλυντικών και αντικειμένων καλλωπισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες.
1989 Οι ακόλουθοι διδάκτορες παρουσιάζουν ένα έγγραφο στις Βρυξέλλες, Βέλγιο, τον Απρίλιο του 1990: Jasbin B. Kohlon, Maurice C. Kemp, Ni Yawei, Robert H. Carpenter , William Μ. Shannon
και ΒίΙΙ Χ. McAnalley. Η έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Αλόη ή μια ουσία που εξάγεται
από αυτήν είναι μια πολύ αποτελεσματική θεραπεία ενάντια στον ιό HIV – 1 και σε άλλα είδη
ιών που προκαλούν το ΑΙDS. Η έρευνα επιβεβαιώνει ότι η καθημερινή κατάποση (20 ουγκιές ή
περισσότερο) μπορεί να ενεργήσει ως ανοσοποίηση ενάντια στη μόλυνση ΗIV.
1994 Η Διοίκηση Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ εγκρίνει την Αλόη για πειράματα σε ανθρώπους ενάντια στον ιό της ανοσοανεπάρκειας (ΗIV). τον ιό που προκαλεί το ΑΙDS. Το Κέντρο Καρκίνου Anderson, σε μελέτη, προτείνει ότι η Αλόη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να σταματήσει τη ζημιά στο ανοσοποιητικό σύστημα που προκαλείται από τα ηλιακά εγκαύματα. Σύμφωνα με το Διεθνές Επιστημονικό Συμβούλιο Αλόης (ΙΑSC) τα περισσότερα καλλυντικά και είδη περιποίησης περιέχουν λιγότερο από 2% Αλόη. Οι περισσότεροι εμπειρογνώμονες συμφωνούν ότι συγκέντρωση 25 ως 40% είναι απαραίτητη για ένα καλλυντικό προϊόν για να έχει οποιαδήποτε οφέλη. Ο Dr Wendell Winters Πανεπιστήμιο του Τέξας, Επιστημονικό Κέντρο Υγείας, στο San Αntonio αναφέρει ότι η Αλόη περιέχει τουλάχιστον 140 ουσίες. Ουσίες που ελέγχουν την ανάπτυξη και τη διαίρεση των κυττάρων, καθορίζουν την αύξηση των λευκών κυττάρων και των άλλων ανοσολογικών κυττάρων, τα οποία επουλώνουν της πληγές και αποτρέπουν τη μόλυνση.

Η Αλόη χαρακτηρίζεται “ένα φαρμακείο μέσα σ’ ένα φυτό”.

Ιστορικές Αναφορές  –  Μελέτες  –  Αποτελέσματα  –  Συστατικά  –  Χρήσεις