“ΑΛOΕ VΕRΑ – ΤΟ ΙΑΜΑΤΙΚΟ ΦΥΤΟ”

Συχνά αποκαλούμενο φυτό θαύμα ή φυσικό θεραπευτικό, η αλόη είναι ένα φυτό πολλών εκπλήξεων. Ευδοκιμεί στα θερμά και ξηρά κλίματα, θεωρείται από πολλούς κάκτος, αλλά στην πραγματικότητα, είναι μέλος της οικογένειας των κρίνων. Μένει υγρό όπου άλλα φυτά μαραίνονται και πεθαίνουν, κλείνοντας τους πόρους του για να αποτρέψει την απώλεια υγρασίας. Αν και είναι τροπικό φυτό, η ρίζα της μπορεί να επιζήσει σε υπερβολικά χαμηλές θερμοκρασίες και αέρα, εφ’ όσον δεν παγώνει το έδαφος τη ρίζα.

Το φυτό είναι κατά 96% νερό. Το υπόλοιπο αποτελείται από ενεργά συστατικά περιέχοντας βασικά έλαια, αμινοξέα, βιταμίνες, ένζυμα και γλυκοπρωτεϊνες.

Υπάρχουν πάνω από 250 ποικιλίες της Αλόης αλλά το φυτό Αλόη Barbadensis Miller έχει μια θρυλική ιατρική φήμη, που χρονολογείται εδώ και χιλιάδες χρόνια: η Αλόη Βέρα. Το Βέρα που σημαίνει αληθινό στα λατινικά, προστέθηκε στην ονομασία αυτού του ιδιαίτερου δείγματος προκειμένου να διακριθεί η πρωτοκαθεδρία της μεταξύ των φυτών Αλόης, που ήταν εξαιρετικά χρήσιμα στην ανθρωπότητα, λόγο των ιατρικών ιδιοτήτων που παρουσιάζουν.
Τις θεραπευτικές ιδιότητες του χυμού Αλόης που είναι μίγμα κιτρινωπού υγρού και διαφανούς παχύρρευστου ζελατινώδους υπόπικρου στη γεύση υγρού, τις βλέπει κανείς αμέσως μόλις κόψει ένα φύλλο Αλόης από τον τρόπο που το υγρό επουλώνει το ίδιο το φυτό στο σημείο κοπής.

Πήρε χιλιάδες έτη για ν’ αναπτύξουμε ότι ξέρουμε σήμερα ως σύγχρονη γνώση των φυτών, αυτών που μπορούν και δεν μπορούν να καταναλωθούν, αυτών που θα θεραπεύσουν και αυτών που θα βλάψουν. Είναι σημαντικό ν’ αναφερθεί ότι αυτή είναι η κοινή ιστορία όλης της γνώσης μας στον κόσμο. Τα περισσότερα από τα φάρμακα που πωλούνται είναι αποστάξεις, συνδυασμοί, αναπαραγωγές ή παραλλαγές των ουσιών που βρίσκονται στη φύση. Μερικές από αυτές τις ουσίες συστήθηκαν από τους προγόνους μας πολύ πριν καταδειχθεί η αξία τους, που έγινε κατανοητή με την επιστημονική μέθοδο. Δεν πρέπει ν’ απομακρύνουμε τίποτα από την κοινή κληρονομιά της γνώσης μας, χωρίς πραγματικά σοβαρή έρευνα.

Οι αρετές των φυτών Αλόη έχουν καταγραφεί από πολλούς μεγάλους πολιτισμούς, από εκείνους της Περσίας και της Αιγύπτου στη Μέση Ανατολή, σε εκείνους της Ελλάδας και της Ιταλίας στην Ευρώπη, σε εκείνους της Ινδίας και της Αφρικανικής Ηπείρου. Τα φυτά είναι ευρέως γνωστά στην Ασία και τον Ειρηνικό και βρίσκονται στη λαογραφία των Ιαπώνων των Φιλιππίνων και των κατοίκων της Χαβάης. Οι Ισπανοί χρησιμοποιούν την Αλόη και τη μεταφέρουν μαζί με τις νέες παγκόσμιες αποικίες τους στη Νότια Αμερική και την Καραϊβική.

Τα αρχαία αρχεία δείχνουν ότι τα οφέλη της Αλόης ήταν γνωστά για αιώνες. Τα θεραπευτικά πλεονεκτήματα και οι θεραπευτικές της ιδιότητες έχουν επιζήσει περισσότερο από 5.000 χρόνια. Ο George Ebers πρώτος ανακάλυψε το 1862 , σ’ έναν αιγυπτιακό πάπυρο του 1500π.Χ. ότι στην αρχαιότητα οι Έλληνες και Ρωμαίοι παθολόγοι την χρησιμοποίησαν με μεγάλη επιτυχία ως ιατρικό βότανο. Το παρόν έγγραφο δείχνει δώδεκα τύπους για τη μίξη της Αλόης με άλλους παράγοντες για να χρησιμοποιηθεί και στις εσωτερικές και στις εξωτερικές ανθρώπινες διαταραχές.
Οι ερευνητές έχουν βρει επίσης ότι και στους αρχαίους Κινέζικους και Ινδικούς πολιτισμούς χρησιμοποίησαν Αλόη Βέρα.

Οι βασίλισσες της Αιγύπτου συνέδεσαν τη χρήση της με την αναζήτηση τους για φυσική ομορφιά, η γοητευτική Κλεοπάτρα θεωρούσε την Αλόη ως μυστικό της ομορφιάς της. Η Αλόη υποστηρίχτηκε με τέτοιο σεβασμό στην Αίγυπτο ώστε θεωρήθηκε το “φυτό της αθανασίας”. Τα σχέδια των φυτών της Αλόης έχουν βρεθεί ακόμη και εγγεγραμμένα στους τάφους των Φαραώ.

Στις Φιλιππίνες χρησιμοποιείται με το γάλα για τις μολύνσεις των νεφρών. Σε κάθε ηλικία, σε κάθε ήπειρσε κάθε πολιτισμό, η Αλόη έχει προκαλέσει την προσοχή των καλύτερων μυαλών.

Για πάνω από 3.500 χρόνια, οι ιστορίες για το φυτό της θεραπευτικής Αλόης Βέρα” έχουν παραδοθεί μέσω των αιώνων από στόμα σε στόμα. Από την αναφορά της Βίβλου στην απομάκρυνση του Χριστού από το σταυρό και του τυλίγματος του σώματος του με Αλόη και μύρο (Ιωάννης 19:39) βρίσκουμε την Αλόη μυστηριωδώς σε κάθε φάση της ιστορίας με πολλές καταθέσεις στις μεγάλες ιατρικές τιμές της. Η πιο τεκμηριωμένη χρήση Αλόης προέρχεται από τους αρχαίους Αιγυπτίους αλλά αυξήθηκε επίσης και χρησιμοποιήθηκε από το Βασιλιά Σολόμωντα, ο οποίος ειπώθηκε ότι την είχε εκτιμήσει ιδιαίτερα.

Ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε το νησί Socotra προκειμένου να βρει Αλόη για τον στρατό του. Κατά τη διάρκεια των θρυλικών ταξιδιών του στην Ανατολή, μεταξύ των πολλών θαυμάτων που καταγράφηκαν από τον Marco Polo ήταν και οι περιγραφές των πολλών εφαρμογών των φυτών Αλόη Βέρα. Οι Ισπανοί κατακτητές ανακάλυψαν τα διάφορα βοτανικά φάρμακα για χρήση στους τένοντες. Σε καρδιακές παθήσεις, σε πολλές από τις θεραπείες των Αζτέκων, είναι γνωστό ότι η Αλόη ήταν ο αποτελεσματικός παράγοντας. Αυτά τα βοτανικά φάρμακα των Αζτέκων μεταφέρθηκαν στην Ευρώπη από τους Ισπανούς, κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα όπου ιδρύθηκε η σύγχρονη δυτική ιατρική.

Ο Ηίndus πίστευε ότι η Αλόη αυξήθηκε στον κήπο της Εδέμ και το αποκάλεσε “σιωπηλό θερα¬πευτικό”. Οι αρχαίοι Κινέζοι γιατροί το θεώρησαν ένα από τα φυτά με σημαντικές θεραπευτικές ιδιότητες και το ονόμασαν “αρμονική θεραπεία”. Παρεμπιπτόντος, σήμερα οι Αμερικανοί το αποκαλούν επίσης “σιωπηλό θεραπευτικό” και οι Ρώσοι, που μιμούνται τους αρχαίους Αιγυπτίους, το αποκαλούν “ελιξίριο της μακροζωίας”. Στους Αμερικανούς το φυτό χρησιμοποιήθηκε για αιώνες από τους Μάγια του Yucatan.Οι γυναίκες το χρησιμοποίησαν για να ενυδατώσουν το δέρμα τους. Οι Seminole, ινδιάνοι της Φλώριδας, πίστεψαν στη δύναμη του ν’ αναζωογονεί και το ονόμασαν “πηγή της νεότητας”.

Η πρώτη σχετική αναφορά στη Δυτική Ιατρική είναι η εργασία του Ιπποκράτη (460π.Χ. – 375 π.Χ.) του πατέρα της Ιατρικής, ο οποίος περιγράφει τις θεραπευτικές ιδιότητες της Αλόης σε πολλούς τόμους και μιλάει για ανακούφιση από στομαχικούς πόνους και δυσεντερία. Στην ελληνική φαρμακολογία, το φυτό αναφέρθηκε αρχικά από τον Κέλσιο (25 π.Χ. – 50 μ.Χ.) τον πατέρα της Ρωμαϊκής Ιατρικής, που τα σχόλια του περιορίστηκαν στη δύναμη του ως καθαρτικό. Εντούτοις, για την πρώτη πραγματική συγκριτική μέτρηση επιδόσεων για τη γενική χρήση Αλόης Βέρα, πρέπει να πάμε στα “ελληνικά Βότανα” από τον έλληνα βοτανολόγο Διοσκουρίδη (41 -68μ.Χ.) Αυτός ο δάσκαλος της ρωμαϊκής φαρμακολογίας ανέπτυξε τη γνώση και την ικανότητα του, καθώς ταξίδεψε με τους στρατούς εκείνης της μεγάλης αυτοκρατορίας.

Ο Διοσκουρίδης έδωσε την πρώτη λεπτομερή περιγραφή του φυτού που καλούμε Αλόη Βέρα και απέδωσε στους χυμούς της “τη δύναμη του συσχετισμού και της πρόκλησης του ύπνου”. Σημείωσε επίσης ότι “χαλαρώνει την κοιλιά και καθαρίζει το στομάχι”. Περαιτέρω, πρόσθεσε ότι αυτή η πικρή” Αλόη (χυμός φυτού) ήταν και θεραπεία για τις αιμορροΐδες και βοηθούσε στη θεραπεία των μωλώπων, ήταν καλό για τις αμυγδαλές, τα ούλα, το λαιμό και όλες τις γενικές στοματικές ενοχλήσεις, λειτούργησε ως θεραπεία για τα μάτια, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε θεραπείες καψίματος, για να βοηθήσει καταπραΰνοντας τον κνησμό στο ξηρό δέρμα, για τα πληγωμένα γεννητικά όργανα. Ο Διοσκουρίδης περαιτέρω παρατήρησε ότι ολόκληρο το φύλλο, όταν κονιοποιείται, θα μπορούσε να σταματήσει την αιμορραγία πολλών πληγών.

Ένας άλλος διάσημος παθολόγος εκείνης της εποχής, ο Πλίνιος ο παλαιότερος, επιβεβαίωσε στην “ιστορία των φυτών” τα συμπεράσματα του Διοσκουρίδη αλλά πρόσθεσε περαιτέρω ότι η Αλόη θα μπορούσε να χρησιμοποιείται και σε πολυάριθμες άλλες ασθένειες, καθώς και για τη μείωση της εφίδρωσης. Το μέλι αναμιγνυόταν συχνά μ’ αυτήν, ίσως για ν’ αντιμετωπιστεί η πικρή γεύση και ενδεχομένως επειδή κανένας δεν πίστεψε ότι αυτό το φυτό θα μπορούσε να είναι ένα τέτοιο αποτελεσματικό θεραπευτικό! Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, η χρήση της θεραπευτικής Αλόη Βέρα διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο και προς τα βόρεια της Ευρώπης. Επειδή ευδοκιμούσε μόνο στα ζεστά κλίματα, δεν αναπτύχθηκε από τους βόρειους Ευρωπαίους, αν και αυξήθηκε ευρέως η χρήση της στην Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία, όπου έτυχε ιδιαίτερης εκτίμησης. Ο Κολόμβος, κατά τη διάρκεια των ταξιδιών της ανακάλυψης της Αμερικής σημείωσε τη χρήση του στην Κούβα και σε άλλα νησιά της Καραϊβικής, όπου χρησιμοποιούταν, μεταξύ άλλων, για τις φουσκάλες, τα δαγκώματα εντόμων και τις πληγές.

Η γνώση του ” θαυματουργού φυτού” πέρασε από γενιά σε γενιά σ’ όλο τον κόσμο και θαυματουργές δυνάμεις! Οι ιερείς το χρησιμοποίησαν σε πολλές θρησκευτικές ιεροτελεστίες και οι βασιλικοί παθολόγοι κατέγραψαν τις ιδιότητες του και τις εκτεταμένες χρήσεις του στα ιατρικά αρχεία τους. Για τον πολύ κόσμο, έγινε μια παραδοσιακή θεραπεία για τις πολυάριθμες ασθένειες, είτε ακατέργαστο από το ίδιο το φύλλο είτε, για εσωτερική θεραπεία, επεξεργασμένο με βρασμό η ξήρανση.

Το 15ο αιώνα, η Αλόη ερευνήθηκε από τους Ιησουίτες της Ισπανίας. Ως ιδιαίτερα μορφωμένοι μελετητές και παθολόγοι, είχαν διαβάσει τα ελληνικά και ρωμαϊκά ιατρικά κείμενα που περιέγραφαν τις ιδιότητες και τις δυνάμεις της και, όταν συνόδευαν τους εξερευνητές σε νέες χώρες χρησιμοποιούσαν το φυτό, εάν το έβρισκαν εκεί και το φύτευαν εκεί όπου δεν ήταν διαθέσιμο. Υπάρχει μια μικρή αναφορά τα επόμενα διακόσια έτη, εκτός από τις ιατρικές αναφορές, για την Αλόη vulgaris και την πικρή Αλόη. Στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης χρησιμοποιήθηκε γενικά ως καθαρτικό.

Το εμπόριο στα φάρμακα Αλόης για χρήση στους ανθρώπους και στα ζώα, συνεχίστηκε μέχρι περίπου τη δεκαετία του ’30. Η αυξημένη φήμη της ως θεραπευτικού φυτού μπορεί πραγματικά να είχε συμβάλει στην επιτυχία της στα πιο εύκρατα μέρη στη γη μέχρι πρόσφατα.

Με τα χρόνια οι άνθρωποι έγιναν όλο και περισσότερο πεπεισμένοι για της καταπληκτικές θεραπευτικές δυνάμεις της Αλόης, για τις οποίες είχαν ακούσει περισσότερο απ’ τη λαογραφία και το μύθο, παρά στην πραγματικότητα. Έτσι στα θερμότερα κλίματα όπου αναπτύχθηκε ιδιαίτερα, το φυτό συνεχίστηκε να χρησιμοποιείται και για τις πληγές και για ένα ευρύ φάσμα των εσωτερικών και εξωτερικών ασθενειών, ενώ στη βόρεια Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική προωθήθηκε εν μέρει στη σύγχρονη ιατρική και την ανάπτυξη των συνθετικών φαρμάκων.

Η αλόη έχει πράγματι πολλές ευεργετικές ιδιότητες που έχουν απασχολήσει πολλούς επιστήμονες, ιδιαίτερα στην τέως Σοβιετική ένωση και την Ιαπωνία επιστήμονες όπως ο πασίγνωστος οφθαλμίατρος Filatov πατέρας της πλαστικής του κερατοειδούς, που θεράπευσε χιλιάδες ανθρώπους που έπασχαν από συφιλιδικό καταρράκτη και σκλήρυνση του κερατοειδούς.

Το Αλόη Τζελ είναι το πιο έξυπνο μίγμα αντιβιοτικού, στυπτικού, αναλγητικού και επουλωτικού τραυμάτων (αποκαλείται και “ορμόνη πληγών ) του οποίου η λειτουργία είναι να επιταχυνθεί η θεραπεία των τραυματισμένων επιφανειών. Χρησιμοποιείται για την ανακούφιση από τον πόνο και τη θεραπεία των αιμορροΐδων, που εμφανίζονται εξωτερικά και εσωτερικά.

Τα βασισμένα στην Αλόη φαρμακευτικά προϊόντα χρησιμοποιούνται για να ελέγξουν τις μολύνσεις από ζυμομύκητες. Οι παθολόγοι καταπολεμούν πολύ τα εξωτερικά σημάδια με τη χρήση αλόης Βέρα. Είναι αποτελεσματικό επίσης για το ηλιακό έγκαυμα, τις γρατσουνιές, τα κοψίματα και για την περιποιητική φροντίδα για το σώμα και το δέρμα. Είναι μια ενίσχυση στην ανάπτυξη των νέων ιστών και την αντιμετώπιση του καρκίνου του δέρματος, που προκαλείται από τον ήλιο. Είναι μια θεραπεία για την τριχοφυΐα, τα εγκαύματα, τα καψίματα τον αλλεργικό κνησμό, τα τσιμπήματα εντόμων και τα δαγκώματα. Δημιουργεί μια χαλάρωση του εξωτερικού δέρματος, ανακούφιση στις ξηρές ή ευαίσθητες επιδερμίδες και τις δερματικές ασθένειες. Οι οδοντίατροι και οι γναθοχειρουργοί χρησιμοποιούν Αλόη για τη χειρουργική επέμβαση, με τη γρήγορη θεραπεία, την ανακούφιση του πόνου και άλλες στοματικές θεραπείες, όπως για τα στοματικά έλκη, τις φουσκάλες και τη γαγγραινώδη στοματίτιδα.

Η Αλόη πιστεύεται ότι βελτιώνει την πέψη και την αφομοίωση των τροφίμων. Επίσης μέσω της έρευνας ξέρουμε ότι το πήκτωμα από το φύλλο Αλόης είναι σε θέση να διατηρήσει το νερό στη δεύτερη στοιβάδα του δέρματος κάτι που βοηθά ν’ απομακρυνθούν τα νεκρά κύτταρα που συσσωρεύονται εκεί και στη διάλυση των ριζών της μόλυνσης. Ενδεχομένως, οι ανεξιχνίαστες ιδιότητες της μπορούν να προέρχονται απ’ αυτό που πολλοί θεωρούν το μαγικότερο θεραπευτικό χαρακτηριστικό της: την ενζυμική ενέργεια που λειτουργεί γρήγορα μέσα στο πήκτωμα και φαίνεται αν ενθαρρύνει την αύξηση του υγιούς νέου ιστού. Αναφέρεται από πολλούς ότι έχει αυτήν την καταπληκτική δυνατότητα να διαπεράσει, δίνοντας τη γρήγορη ανακούφιση από τον πόνο και τοπικά και κάτω από το δέρμα.

Οι άνθρωποι επιβεβαιώνουν τις μαγικές ιδιότητες της, στη μείωση της αρθρίτιδας, τα έλκη, τη δυσπεψία, τη δυσκοιλιότητα και πολλούς άλλους ανήσυχους όρους. Η Αλόη Βέρα εμφανίζεται να είναι ευεργετική για πολλούς ανθρώπους με πεπτικές διαταραχές. Για αυτόν τον λόγο πολλοί άνθρωποι με πεπτικά προβλήματα και διαταραχές όπως το σύνδρομο ευερέθιστων εντέρων δοκιμάζουν τα ποτά από Αλόη για ανακούφιση.

Παρέχει στο σώμα, στο ανοσοποιητικό σύστημα, στα κόκαλα και στα όργανα έναν μεγάλο αριθμό βιταμινών, ενζύμων και άλλων θρεπτικών ουσιών, που πρέπει να λειτουργήσουν κατάλληλα.

Από την εποχή των Αρχαίων Ελλήνων και Αιγυπτίων και άλλους πολιτισμούς μέσω των αιώνων, το πήκτωμα έχει χρησιμοποιηθεί ιδιαίτερα στα καλλυντικά. Σήμερα, υπάρχουν πολλά καλλυντικά βασισμένα στην Αλόη και προϊόντα φροντίδας του δέρματος στην αγορά. Έχουν αναφέρει ότι η ενζυμική δραστηριότητα μειώνει πραγματικά ή αποβάλλει τα σημάδια, τις ρυτίδες λόγω ηλικίας και τις κηλίδες.
Το δέρμα απορροφά την Αλόη μέχρι τέσσερις φορές γρηγορότερα από το νερό. Φαίνεται ότι η Αλόη μπορεί πραγματικά να βοηθήσει στη διάνοιξη των πόρων του δέρματος και ν’ απορροφήσει την υγρασία και τις θρεπτικές ουσίες που περιέχει.

Είναι γνωστό ότι είναι καταπραϋντική για το δέρμα. Η δράση της Αλόης είναι να κρατά το δέρμα απαλό και μαλακό. Επίσης για τα προβλήματα του δέρματος, όπως η ψωρίαση, οι αναφυλαξίες και ο έρπις, θεωρείται αποτελεσματική. Η Αλόη είναι άριστη για τη “ροδόχρου”. Είναι μια νόσος που χαρακτηρίζεται από ερυθρότητα του προσώπου και μερικές φορές οίδημα. Συνήθως αρχίζει με ερυθρότητα στο κέντρο του προσώπου που σιγά – σιγά επεκτείνεται στα μάγουλα και στο πηγούνι. Αργότερα εμφανίζονται μόνιμες ευρυαγγείες και σπυριά σαν της ακμής με ή χωρίς πύο.

Η Αλόη Βέρα είναι μια από τις παλαιές φυσικές θεραπείες που έχουν μπει δίκαια στη σύγχρονη εποχή ως ένα από τα σύγχρονα “θαυματουργά” φάρμακα.

Ιστορικές Αναφορές  –  Μελέτες  –  Αποτελέσματα  –  Συστατικά  –  Χρήσεις